“ANG MAKULAY NA PAGLALAKBAY NI CRISTO JESUS”

“ANG MAKULAY NA PAGLALAKBAY NI CRISTO JESUS”

Isang Kuwento at mga Pagbubulay sa Misteryo ng ating Pananalig

ni Rev. Jeric C. Cortado, 2008

MAGLAKBAY TAYO NGAYON UPANG DALAWIN ANG MGA PANGYAYARI AT DAKO NA NAGSILBING BUKAL NG TANGLAW AT BALON NG MGA DAKILA…..

Ang kuwento ng paglalakbay ni Jesus ay kuwentong naglalahad ng kanyang hamon. Ang ipagpatuloy ang nasimulan niyang paglalakbay tungo sa kinabukasang may pag-asa. Kung paanong tinahak nito ang mga mabato at baku-bakong daanan upang maabot ang lahat. Gayon din naman ay maglakbay tayo ngayon upang dalawin ang mga pangyayari at dako na nagsilbing bukal ng tanglaw at balon ng mga dakila. Sa kanyang paglalakad nakakatagpo niya ang mga api at aba, ang mga namamalimos, mga bulag at pilay, mga may karamdaman, at maging ang mga mayayaman at may pangalan sa lipunan. Nakakasama sa kanyang paglalakbay ang mga katulad ng babaeng balo at dinudugo. Naging kaibigan niya ang mga nawawalan na ng pag-asa dahil sa kahirapan. Si Jesus ay nananatiling malapit sa lupa at sa mga anak ng lupa. Nararamdaman niya ang init sa ilalim ng araw at ang lamig sa ilalim buwan. Alam niya kung paano at kailan natutuyo ang damo. Alam nito kung saan ang mabatong lupa, kung ano ang lupang nababalutan ng matitinik na damo. Kabisado niya ang punong hindi namumunga, ang mga bulaklak sa kaparangan, at alam niya ang sinasabing matabang lupa. Marami siyang naging kaibigang dulot ng mayamang pagsasama at pasasalo ng mga makabuluhang karanasan. Natututo mula rito at nagiging instrumento sa kanyang pagtuturo. Malinaw niyang naipapahayag na ang Diyos Manlilikha ay parehong Diyos na nagsugo sa kanya.

SI JESUS AY HINATULAN NG KAMATAYAN NA GANAP NA NAGHAYAG NG KATOTOHANAN…..

Tahimik na nakatayo si Jesus sa harapan ni Pilato. Hindi mababakas ang pagnanais na ipagtanggol ang sarili laban sa maraming habla sa kanya. Ang tanong ni Pilato sa kanya,“Ano ba ang ginawa mo?” Sumagot si Jesus, “Ito ang dahilan kung bakit ako ipinanganak at naparito sa sanlibutan: upang magsalita tungkol sa katotohanan. Nakikinig sa aking tinig ang sinumang nasa katotohanan” (Juan 18:35-38). Ang katotohanan na sinasabi ni Jesus ay hindi isang pagpapaliwanag intelektwal lamang patungkol sa reyalidad. Ito ay patungkol sa buhay na kaugnay sa kanya at sa Amang nagsugo.  Ang katotohanang ito ay hindi kayang unawain ng mga taong walang ugnayan sa kanya, na natali sa makasariling interes at kagalingan gaya ni Pilato.

Sa pakikipagkaisa kay Jesus, maririnig natin ang tinig ng Espiritu, at makakapaglakbay tayo ng malayo at malawak, bilanggo man tayo o malaya.   Sapagkat ang tunay na pagiging bahagi ay nagkakaloob sa atin ng kalayaang di kayang lupigin ng kapangyarihan ng kadiliman. Pinaratangan man si Jesus ni Pilato at itinuring na kriminal, ngunit kahit kailan ay hindi natinag ang pagka-Panginoon. Ang kamatayan ni Jesus ay hindi kailanman naging kapahayagan ng kaparusahan sa kanya. Kundi ito’y naging daan upang maihayag ang buong katotohanan na nagtataguyod ng ganap na kalayaan. Nariyan ang panunupil ng mundo na hindi maiiwasan. Hindi dapat iwasan dahil ito ang dahilan ng ating pag-iral sa mundong ito. Ang sabi pa ni Jesus, “Mapalad ang mga pinag-uusig dahil sa kanilang pagsunod sa kalooban ng Diyos, sapagkat makakasama sila sa kanyang kaharian” (Mateo 5:10).

PINASAN NI JESUS ANG KRUS NA NAGLUWAL NG BAGONG SANGKATAUHAN……..

Ipinahagupit ni Pilato si Jesus. Siya ay dinala ng mga kawal ng gobernador sa pretoryo, at nagkatipon ang buong batalyon sa paligid niya. Hinubaran nila si Jesus at sinuutan ng isang balabal na pulang-pula. Naglikaw sila ng halamang matinik at ipinutong sa kanya, saka pinapaghawak ng isang tambo sa kanyang kanang kamay. At palibak siyang niluhud-luhuran at binati. “Mabuhay ang Hari ng mga Judio!”  Siya’y pinagluhuran, kinuha nila ang tambo at siya’y pinaghahampas sa ulo. At matapos kutyain, kanilang inalisan ng balabal, sinuutan ng sariling damit, at inilabas upang ipako sa krus (Mateo 27:28-31).

Dinaanan ni Jesus ang lahat ng pahirap. Naging biktima ng mapanupil na estado at imperyo. Ngunit ang biktimang ito ang bubuhay ng lakas at alab sa mga katulad niya ring biktima. Ang paghihirap at kamatayan ni Jesus ay hudyat ng maraming Cristong babangon. Sapagkat alam niya na ang alab ang pinakabuhay.  Silang mga biktima ng pagkagaham kaya’t nagugutom, silang mga biktima ng pandudukot at pagkawala, silang mga pinahirapan at itinago sa lugar na di natin alam, silang mga biktima ng extra-judicial killings. Sapilitang pinalikas sa kanilang tirahan at napalayo sa kanilang pamilya. Silang nasadlak sa prostitusyon at pang-aalipin. Silang mga inosente at mga naghahangad ng kasagutan sa marami nilang katanungan, subalit walang nagpapaliwanag.  Sa kanila ang sabi ni Jesus,“Lumapit kayo sa akin, kayong lahat na nagpapagal at nabibigatan sa inyong pasanin, at kayo’y pagpapahingahin ko” (Mateo 11:28).

Pinasan ni Jesus ang krus sa kagalingan nating lahat. Isang sagisag na tayo ay iisa, bahagi ng iisang katawan at diwang pumipiglas.  Pasanin natin ang pinapasan ni Jesus na krus at sumunod sa kanya. Sa gayon, matutuklasan natin na tayo ay tunay na magkakapatid kay Jesu-Cristo na natututo sa kanya, na maamo at mababang-loob. Sa kapaaranang ito lamang maisisilang sa ating kalagitnaan ang bagong sangkatauhan.

SI JESUS AY NABUWAL AT PATULOY NA NABUBUWAL NA HATID AY HAMONG HARAPIN ANG ATING MGA KAHINAAN AT LABANAN ITO………

Nabuwal si Jesus at nadaganan ng pasan niyang krus. Siya ay patuloy na nabubuwal. Sa diwang ito, ipinapakilala sa atin si Jesus na hindi isang bayaning mananakop na nagdanas ng paghihirap. Siya ay isinilang bilang anak ng Diyos at anak ni Maria.  Ordinaryong mamamayan sa maliit na dako ng Nazaret na nanguna sa sangkatauhan upang pagtagumpayan ang kapangyarihan ng kadiliman. Siya ay lumaking mapagpakumbaba kapiling ang ina nitong si Maria, amang si Jose, at mga kapatid. Lumago siyang kasama ang kanyang mga kaibigan at kapitbahay, at tinanggap ang bautismo sa ilog Jordan.

Kung saan ito yaong panahong narinig ni Jesus ang tinig na tumimo sa kanyang puso. “Ito ang minamahal kong Anak na lubos kong kinalulugdan!” (Mateo 3:17). Ang tinig na nagdala sa kanya upang matukoy ang kanyang pagkatao at dahilan ng pag-iral sa mundo. Ang tinig na nagsilbing sanggalang mula sa kahirapan, pagkainggit, at paghihiganti. Si Jesus ay nabuwal sa tabi ng krus upang hayaan maihayag ang ating mapagkumbabang pagkatao. Sinabi ni Jesus na huwag matakot na harapin ang ating mga kahinaan at labanan ito. Nais ni Jesus na ating matuklasan na sa likod ng mga pagtanggi at pag-iwan ng iba sa ating paninindigan ay naroon ang tunay at walang hanggang pag-ibig. Isang pag-ibig na nagmumula sa Diyos upang hindi hayaang nag-iisa ang kanyang mga anak.

ANG PAGTATAGPO NI JESUS AT NG KANYANG INANG SI MARIA………

Sa pagpasan ni Jesus ng krus patungong kalbaryo ay nakatagpo niya ang kanyang inang si Maria.  Pinagmasdan ni Maria si Jesus sa kanyang mga mata at alam niya na ito na ang oras na sinasabi ng anak noong sila’y nasa Cana.  Noong humingi si Maria ng tulong sa kanyang anak dahil nauubos na ang alak sa kasalang dinaluhan nila, ang tugon ni Jesus,“Ginang, hindi pa ito ang panahon ko” (Juan 2:4). Ngayon, ang paghihirap ni Jesus at pagdadalamhati ni Maria ay nagsanib sa isang malalim na pagka-unawa sa oras. Kung saan matutupad na ang pagliligtas ng Diyos para sa kanyang bayan. Hindi magtatagal, tatayo si Maria sa paanan ng krus at itatagubilin ni Jesus kay Juan, ang minamahal niyang alagad, ang kanyang ina. At ito nga ang naganap, nang makita ni Jesus ang kanyang Inang si Maria, at ang minamahal niyang alagad sa tabi nito, kanyang sinabi, “Ginang, narito ang iyong anak!” At sinabi sa alagad, “Narito ang iyong ina” (Juan 19-26-27). Ang pagdadalamhati ni Maria ay hindi lamang para sa kanyang anak na si Jesus, kundi maging sa lahat na mga anak na nagtitiis at naghihirap. Siya ay ina ng mga anak na biktima ng karahasan at panunupil.

Tumayo si Maria sa paanan ng krus, tinititigan ang bawat isang natutuksong maghulagpos sa kinasasadlakang paghihirap upang maghiganti. Ang kanyang pagdadalamhati ay nagturo sa kanyang puso na maging isang pusong yumayakap sa lahat ng kanyang mga anak, saan man sila umiiral. Nag-aalay ng pagmamahal at pag-aaruga sa mga minamahal na anak. Ang daang tinahak ni Jesus ay daang patungo sa kailaliman ng mga pusong naghihirap. Patungo sa kalagayan ng mga abang pilit makahulagpos sa kahirapan upang danasin ang tunay na malayang pamumuhay. Ito rin yaong daang piniling tahakin ni Maria at ng marami pang Maria. Kung saan ang digmaan ay dumadating at umaalis, at bumabalik uli.  Ang mga mapang-aping uri ay dumadating at umaalis, at babalik muli. Isang katotohanang nais sa atin ay mailinaw upang harapin at pagtagumpayan.

Sa gitna ng ating mga pagpupunyagi, manatiling panghawakan ang paninindigang kasama si Jesus. Ang hinagpis, ang mga luha ni Maria at ng marami pang Maria sa kasalukuyan, kasama si Jesus ay magsilbi nawang gabay natin at ilaw sa patuloy na paglalakbay tungo sa tunay na malayang lipunan.

               

TINULUNGAN NI SIMEON SI JESUS SA PAGPASAN NG KRUS NA NAGHAYAG NG HAMONG HAYAANG MARINIG NATIN ANG DAING SA KAPALIGIRAN…….

Tayo ay laging abala, kaliwa’t kanan ang pinagkakaabalahan. Laging nakatuon sa lahat ng bagay na mabibili ng pera. Bihira lamang naiisip at nararamdamang tayo pala ay bahagi ng iisa, at tayo pala ay may kasama. Madalas hindi natin nakikita ang halaga ng pagsasama-sama, ng pagsasalo-salo, at ng pananalangin bilang isang pamilya. Hindi natin napapansin ang mga ngiti at ang panahong iginugugol ng bawat isang nagmamahal sa atin. Dahil sa sobrang pagkaabala sa mga bagay na inaakala nating higit na mahalaga. 

Habang pasan ni Jesus ang krus, inutusan ng mga sundalo ang isang taong taga-Cyrene, na nagngangalang Simeon upang tulungan sa pinapasang krus si Jesus. Sapagkat halos di na nito kayang pasanin dulot ng latay at pagpapahirap na tinamo. Isang tagpo na naghahayag ng katotohanang kailangan tayo ni Jesus upang ipagpatuloy ang kanyang misyon. Kailangan niya ang bawat isa upang pasanin ang krus kasama niya at para sa kanya. Siya ay pumarito upang ituro sa atin ang daan patungo sa Ama. Siya ay pumarito upang alayan tayo ng bagong tirahan, pagkalooban ng bagong kamalayan, at ilagay sa tunay na katiyakan ng buhay. Hindi siya pumarito upang kumilos na nag-iisa lang. Siya ay pumarito upang ipahayag sa atin ang kahalagahan ng pagkakaisa.

Para kay Jesus, ang maging tagapagligtas ng mundo ay nangangailangan ng bukas na partisipasyon ng bayan ng Diyos upang pasanin ang krus kasama siya. Ang panawagan ni Jesus ay isang panawagang madalas sumisibol sapamamagitan ng mga iyak at hinagpis ng mga aba. Sa pamamagitan ng mga aping nagpupunyaging makahulagpos sa kinasasapitang pagdurusa. Ang kailangan lamang natin ay pagkalooban ng pagkakataon ang sarili na lingunin ang kapwa at tunghayan ang kanilang kalagayan. Hayaan ang ating kapaligiran at kalikasan ay maghayag ng kanyang karaingan.

ANG DUGUANG MUKHA NI JESUS SA BELO NI VERONICA AY SUMASAGISAG SA IBA’T IBANG MUKHA NG KARAHASAN……..

Naging kasama ni Jesus si Veronica sa pagtuturo, pagpapagaling sa mga maysakit, at pangangaral patungkol sa paghahari ng Diyos. Naging sentro ng buhay ni Veronica si Jesus. Ang kalagayan ni Jesus habang pasan ang krus ay nagtulak sa kanya upang lapitan ito. Damang-dama niya ang paghihirap na dinaranas ni Jesus sa mga panahon iyon. Nais niyang tulungan si Jesus subalit di niya alam kung paano. Nang makita nito si Jesus na pinagkakaguluhan ng mga tao habang pinapasan ang krus patungong kalbaryo. Siya ay lumapit at pinunasan ang duguang mukha ni Jesus sa kanyang belo. Ang duguang mukha ni Jesus ay sumasagisag sa maraming mukha ng kahirapan. Sa mga mukha ng maraming biktima ng karahasan sa iba’t ibang anyo at kaparaanan. Ang duguang mukha ni Jesus ay sumasagisag sa mga mukhang nagdanas ng pagtitiis, panggigipit at panunupil. Si Veronica ay isang babaeng taglay ang hinagpis gaya ng maraming kababaihang pilit makahulagpos sa mapang-aping sistema ng lipunan. Sa mga katulad niya ay maririnig ang maraming inang nagtatanong at nanaghoy, “Bakit ninyo tinangay ang aking anak, ang aking kapatid, ang aking kabiyak?” “Saan ninyo sila dinala?” “Ano ang ginawa ninyo sa kanila?” Ang pagdadalamhati ni Veronica ay masasaksihan din natin ngayon sa lahat ng sulok ng daigdig na nagpapatuloy ang digmaan at karahasan. Si Veronica ay sumasagisag sa mga patuloy na naghihintay na daratal ang pag-asa.   

NABUWAL SI JESUS SA IKALAWANG PAGKAKATAON DULOT NG BUONG LAKAS NA PAGLILINGKOD AT PAGTATAKSIL NG TAO……….

Noong si Jesus ay nabuwal sa ikalawang pagkakataon. Hindi ito dahil sa napakabigat ng krus na pinasan nito, kundi dahil sa kirot at pagod na dinanas mula sa pagpapahirap sa kanya ng mga ahente ng imperyo. Nabuhos din ang kanyang lakas sa walang kapagurang paglilingkod sa kapwa bllang pagtalima sa kalooban ng Amang nagsugo sa kanya. Ipinagkaloob niya ang kanyang panahon at lakas sa pangangaral, sa pag-abot sa masa, pakikipamuhay sa kanila at pag-oorgnisa. Habang tumatagal at papalapit sa lunsod ng Jerusalem ay nararamdaman niya ang tumitinding panunupil ng papet na rehimen noon at pasistang mananakop. Isang salik din na ikinahina ng kanyang pisikal na katawan ang pagtataksil ng mga alagad. Hindi naiwasang mabuwal ang bugbog saradong katawan ni Jesus habang pinapasan ang krus.  Alam ni Jesus na sa ganoong kalagayan ayaw nating sumunod sa kanya. Alam ni Jesus na maraming nakahandang talikuran siya at iwanan sa kanyang kalagayan.

Sa kalagayan ng ating bansa noon hanggang ngayon, hindi pa sa pagkakalugmok sa kawalan ang mamamayan ng bansang Pilipinas ay naghihirap. Kundi sa katrayduran ng mga lingkod na iniluklok ng mamamayan. Pagiging ganid at kawalan ng pakialam ng marami sa atin bilang mamamayan sa mga nagaganap sa kapaligiran. Ang lahat ng bagay ay tila isang malaking kabiguan. Ang lahat ng ating mga pagsusumikap ay tila nauuwi sa wala. Ang mga pangarap ay watak-watak. Ang mga pagkilos ay buhol-buhol at ang mga gawain ay walang direksyon. Pasan lahat ito ni Jesus, pasan ng duguan niyang katawan na ibinuwal ng marami nating pagkukulang at kasalanan. Ang ating pag-aalala sa ikalawang pagkakataong pagkabuwal ni Jesus ay naghahayag ng pag-asa. Ang pag-asang magbubuklod sa atin sa isang bagong pamamaraan. Naghahayag sa isang maaliwalas na direksyon ng buhay, sa isang mapayapa at makatarungang lipunan.

HUWAG NINYO AKONG TANGISAN, ANG TANGISAN NINYO’Y ANG INYONG SARILI……..

Habang nilalakad ni Jesus ang daan patungong kalbaryo at hinaharap ang kamatayan sa krus. Ang mga babae sa Jerusalem ay nananaghoy at nananambitan para sa kanya. Gawi na sa Jerusalem na may mga babaing nananaghoy at nananambitan para sa mga bibitayin na mga kriminal. Gawi na rin na maging tagapagdulot ng alak na may halong pampakalma. Sila ang tinagurian noon na mga “crying ladies” sa Jerusalem. Ang kanilang mga panaghoy at pananambitan ay maituturing na Gawa ng Awa. Subalit ang tugon ni Jesus sa kanilang ginawa ay ganito, “Mga kababaihan ng Jerusalem, huwag ninyo akong tangisan. Ang tangisan ninyo’y ang inyong sarili at ang inyong mga anak” (Lucas 23:28). Ang tinutukoy ni Jesus ay ang nalalapit na pagbagsak ng mapang-aliping imperyo at papet na rehimen. Ang tinutukoy ni Jesus ay ang lahat ng digmaan at karahasang dadating sa sangkatauhan. Kung ibig nating tangisan si Jesus ay tangisan natin ang naghihirap na sangkatauhan, na siyang dahilan ng pagparito ni Jesus. Kung talagang nalulungkot tayo dahil sa paghihirap na nararanasan ni Jesus sa daan patungong kalbaryo, isama natin sa ating mga kalungkutan ang lahat ng mga kababaihan, mga kalalakihan, mga kabataan na naghihirap din sa kasalukuyang lipunan. Silang mga nahirati sa sikil na kultura, sakal na ekonomiya, at supil na pulitika. Kung ating iniiyakan ang kamatayan ng inosenteng anak ng taga-Nasaret, ang ating mga luha nawa’y aabot sa milyon-milyong mga inosente sa lahat ng dako ng mundo.  Silang gaya ni Jesus na nakaranas ng pagpapahirap, pagtatakwil, pagtataksil, at paniniil. Silang mga naidadagdag sa humahabang listahan ng mga biktima ng karahasan at inhustisya.

Itinuturing ng ilan na ang pagtangis at pananaghoy ay sagisag ng kahinaan. Ngunit alalahanin natin na si Jesus mandin ay tumangis. Tumangis sa kalagayan ng Jerusalem at ng maraming aba at hikahos.  Ibig sabihin, ang ating mga pagtangis at luha ay umuugnay sa atin sa isang malalim na pagninilay sa lumalalang karukhaan. Ang ating mga pagtangis at luha ay naghahain ng isang banayad at napapanahong pagtugon. Ang ating mga pagtangis at luha ay magdadala sa atin sa puso ni Jesus na nagdalamhati’t tumatangis para sa ating lahat. Sa ating mga pagtangis para kay Jesus ay dinadala tayo sa kanyang puso. Kung saan matutuklasan ang pinakadalisay na katugunan sa ating mga kabiguan at pagkukulang.

 SI JESUS AY NABUWAL UPANG TURUAN TAYONG MAGPAKUMBABA…….

Noong si Jesus ay nabuwal sa ikatlong pagkakataon, taglay niya ang lahat ng kalungkutan at kawalang pag-asang kinasasadlakan ng sangkatauhan. Halos hindi na siya makabangon kung walang tutulong sa kanya. Walang banayad na pag-abot ng kamay sa kanya upang tumulong na makabangon uli sa kanyang pagkakabuwal.  Sa halip, ang kanyang bukas na kamay ay hinampas ng kalupitan at hinatak ang katawan nitong duguan ng mga ahente ng karahasan. Si Jesus, ang Ilaw na nagliliwanag sa kadiliman, ay nabuwal upang turuan tayong yumuko at magpakumbaba. Sa gayon ay maabot natin at makadaupang palad si Jesus. Magkaroon ng pagkakataon na ipakita sa kanya ang ating pag-ibig at katapatan sa isang mapagpakumbabang kalagayan.

Subalit tayo ay abala sa ibang mga bagay na hindi natin napapansin. Ang pagkabuwal ni Jesus sa ikatlong pagkakataon ay naghahangad ng kabalikat upang bumangon at gawing ganap ang misyon. Ang pagkabuwal ni Jesus sa ikatlong pagkakataon ay naglalahad ng mga posibilidad upang maranasan ang Diyos. Maabot ang marami nating kapatid na nangangailangan ng ating pagkalinga at paglilingkod bilang iglesya. Ang bukas na kamay ni Jesus sa kanyang pagkakabuwal ay naghahain ng biyaya ng pagtanggap at pagliligtas sa isang abang kaparaanan.

SI JESUS AY HINUBADAN NG PAGKILALA AT PAGGALANG……..

Kinuha ng mga kawal ang kasuutan ni Jesus. Nagsapalaran kung sino sa kanila ang mag-uuwi at magmamay-ari ng kasuutan ni Jesus (Juan 19:24). Si Jesus na kapahayagan ng hindi natin nakikitang Diyos ay hinubadan ng pagkilala at paggalang. Inilagay sa isang bulnerableng kalagayan.  Subalit sa kalagayang ito, ang misteryo ng ating pananalig ay nahayag sa lahat. Pinili ng Diyos na mahayag ang misteryong ito sa paghihirap. Kung saan ang mga magagandang tanawin ay wasak, ang paligid ay pinatahimik ng nakasusulasok ng maiitim na usok, ang mga marurunong at “skilled people” ay inalipin, at ang mga nagniningning ay tinangay. Mas pinili ng Diyos na mahayag sa ganitong kalagayan sa pamamagitan ni Cristo-Jesus.

Ang hubad na katawan ni Jesus ay naghahayag sa atin ng matinding paghamak. Kung saan ang marami sa ating kapwa sa lahat ng sulok ng daigdig ay nagdanas din nito sa mahabang panahon. Malimit ating iniisip ang buhay ay tila isang paglalakbay tungo sa tuktok ng Bundok Apo. Kung saan doon mararanasan ang maginhawang buhay, ang magandang kapaligiran, at matatanaw ang lahat ng ating ibig na marating sa mundong ito. Taliwas ito sa paglalakbay ni Jesus.  Sa kay Jesus, ang buhay ay isang paglalakbay na humaharap sa lumalagong hamon upang iwanan ang mga pansarili nating nasa at tagumpay. Iwanan ang sariling pangarap upang itaguyod ang pangarap ng Diyos.  Ang kagalakan at kapayapaang inihain ni Jesus ay nakapinid sa daan patungong krus. Naroon ang pag-asa, ang tagumpay, at bagong buhay sa krus. Ang sabi ni Jesus, “Ang naghahangad magligtas ng kanyang buhay ay siyang mawawalan nito. Ngunit ang mag-alay ng kanyang buhay alang-alang sa akin ay siyang magkakamit noon”(Lucas 9:24). Inalis kay Jesus ang kanyang kasuutan bilang hari. Sa gayon ay hayaan tayong yakapin siya sa ating kahirapan, at sa kahirapang dinaranas ng marami nating kababayan. Matuto tayong magbigay at magpatawad, kumalinga, tumulong, at buuhin ang hanay na tutugon sa pagsusulong ng tunay na kapayapaan. 

ANG SUGATANG KATAWAN NI JESUS NA NAKABAYUBAY SA KRUS AY KAPAHAYAGAN NA ANG PAG-ASA AY MULA MISMO SA ATING MGA SINAPUPUNAN .……

Sa bawat araw, sa bawat oras at minuto ay marami ang namamatay. Sila ay namatay ng biglaan o paunt-unti, sa mga lansangan o sa isang komportableng tahanan, na nag-iisa o napapaligiran ng mga kaibigan at pamilya, sa tindi karamdaman o simpleng sakit lamang. Ang iba ay nahirapan pa bago binawian ng buhay, samantalang ang iba naman ay tila natutulog lang.  Ang kamatayan ay reyalidad ng buhay sa pang-araw-araw nating paglalakbay. 

Si Jesus ay naipako sa krus at namatay sa pagitan ng dalawang lalaking pinarusahan din ng kamatayan. Isa sa kanila ang nagwika sa isa, “Matuwid lamang na tayo’y parusahan nang ganito dahil sa ating mga ginawa. Ngunit ang taong ito’y walang ginawang masama” (Lucas 23:41). Ipinako si Jesus para sa iba, at sa kanyang kamatayan sa krus ay walang anumang balak maghiganti. Ang kamatayan ni Jesus ay nagsilang ng maraming buhay upang patuloy na isulong ang kanyang nasimulan. Habang inaalala ang sugatang katawan ni Jesus na nakabayubay sa krus, maalala sana natin ang maraming kababayan na namamatay sa tindi ng gutom, sa walang pakundangan giyera sa Mindanao, sa sunod-sunod na pagbaha, bagyo, at lindol.

Sa kamatayan ni Jesus sa krus ang Diyos ay nahayag upang magkaloob ng lakas at pag-asa. Mahayag sa atin ang lakas at pag-asang mula mismo sa ating mga bisig, sinapupunan, at kalagayan. 

ANG KAMATAYAN NI JESUS ANG NAGPABUWAL SA LAHAT NG PUWERSA NG KAMATAYAN…….

Namatay si Jesus sa krus. Pinatay siya sa hatol ni Pilato na nakabatay sa takot na mapaalis sa puwesto. Pinatay si Jesus sa malupit na kapangyarihan ng Emperyong Roma. Namatay siya sa kamay ng mga naghaharing uri noon at hanggang sa kasalukuyan. Ang kamatayan ni Jesus sa krus ay kamatayan ng Salita na sa “pamamagitan niya nilikha ang lahat ng bagay, at walang anumang nalikha nang hindi sa pamamagitan niya. Mula sa kanya ang buhay, at ang buhay ay siyang ilaw ng sangkatuhan. Nagliliwanag sa kadiliman ang ilaw, at hindi ito kailanman nagapi ng kadiliman” (Juan 1:3-5). Ang kamatayan ni Jesus sa krus ay kamatayan ng takot. Ang lahat ng nanananalig sa kanya ay pinagkalooban nito ng kapangyarihan na maging anak ng Diyos. Kung saan ang anak ng Diyos ay pinalakas upang harapin ang buhay kung saan ang kamatayan ay walang kapangyarihan. Sa kamatayan ni Jesus, tinalo niya ang kapangyarihan ng kamatayan. Inalis ang madilim na bahagi sa ating mga puso na nagtutulak sa atin upang sumuko sa kapangyarihan ng kamatayan.Tinalo niya ang madilim na bahagi sa ating lipunan na nagtutulak sa atin upang maging biktima ng karahasan at kapahamakan. Sinabi pa ni Apostol Pablo, “nang dumating si Cristo Jesus na ating tagapagligtas. Nilupig niya ang kamatayan at inihayag ang buhay na walang hanggan sa pamamagitan ng Mabuting Balita” (2 Timoteo 1:10). Ang kamatayan ni Jesus ang nagpabuwal sa lahat ng puwersa ng kamatayan at “pinalaya niya ang lahat ng naging alipin habang panahon dahil sa kanilang takot sa kamatayan” (Hebreo 2:15).

SI JESUS AY IBINABA MULA SA KRUS UPANG IPAALALA SA ATIN NA WALA TAYONG KAKAYANANG UMIBIG KUNG TAYO’Y UMIIWAS NA MABIGO AT MASAKTAN……….

Matapos masiguro ni Pilato ang kamatayan ni Jesus. Pumayag siyang kunin ni Jose na taga-Aramatea, isang iginagalang na kagawad ng Sanedrin ang mga labi nito. Bumili ito ng kayong lino, at nang maibaba na ang bangkay ni Jesus ay kanya ito ginamit sa pagbalot. Ang lahat ay nasaksihan ni Maria Magdalena at ni Mariang ina ni Jesus (Marcos 15:42-45).

Parang kailan lang nang binasbasan ni Simeon ang mag-inang Maria at Jesus. Sinabi ni Simeon kay Maria, “Tandaan mo, ang batang ito’y nakatalaga sa ikapapahamak o ikaliligtas ng marami….isang tanda mula sa Diyos ngunit hahamakin ng marami kaya’t mahahayag ang kanilang iniisip. Dahil diyan, ang puso mo’y para na ring tinarakan ng isang balaraw” (Lucas 2:34-35). Habang ibinababa at ibinibigay sa mga bisig ni Maria ang walang buhay na anak niyang si Jesus. Unti-unting nagkakatotoo ang sinabi ng matandang si Simeon kay Maria ang dalamhati ng ina ay singlalim ng kanyang pagmamahal sa anak. Habang nasa kanyang bisig ang walang buhay na anak, tila bagang nag-iisa na lamang siya. Ang kanyang pag-ibig sa anak ay nagdala sa kanya sa dalamhati.  

Sadyang ang tunay na umiibig ay handang yakapin ang dalamhati. Ang ibigin ang Diyos ng buong puso, buong pag-iisip, buong lakas ay nagdadala sa ating mga puso sa isang malaking kalungkutan. “Inibig mo ba ako?” yan ang tanong ni Jesus nang maikatlong beses sa atin. At kung ang ating tugon, “Opo, Panginoon, nalalaman ninyong iniibig ko kayo.” Ang muling tugon ni Jesus, “Pakanin mo ang aking mga batang tupa” (Juan 21:15-16). Walang umiiral na pag-ibig na hindi nakakaranas ng pagdadalamhati, at walang tagumpay kung walang kabiguan. Wala tayong kakayanang umibig kung tayo’y umiiwas na mabigo at masaktan.

SI JESUS NA INIHIMLAY SA LIBINGAN AY NAGLALARAWAN NG PAGPAPAHINGA UPANG HUMUGOT NG LAKAS SA PAGPAPATULOY NG GAWAIN……

Inilagay ang bangkay ni Jesus sa isang libingang inuka sa tagiliran ng dalisdis na bato. Pagkatapos, iginulong ang isang malaking bato sa pintuan ng libingan (Marcos 15:46). Sumunod kay Jose na taga-Arimatea ang mga babaeng sumama kay Jesus mula sa Galilia, at nakita nila ang pinaglibingan, pati ang pagkakalagay doon ng bangkay ni Jesus. Pagkatapos, umuwi sila at naghanda ng mga pabango at mira. Nang dumating ang Araw ng Pamamahinga, nagpahinga sila, ayon sa itinakda ng Kautusan (Lucas 23:55-56). Nagkaroon ng malalimang pamamahinga. Ito ay pagpapahinga upang humugot ng lakas upang magpatuloy sa mga nasimulang paglilingkod. Si Jesus at ang mga kababaihang tapat na alagad nito ay sumasagisag sa buhay na aktibo sa gawain ng pagpapalaya at pagbabago. Sumasagisag sa isang kilusang naglalakbay sa isang malikhaing paglilingkod tungo sa ikapagtataguyod ng isang malayang kultura, lumalagong ekonomiya, at mapagpalayang pulitika, na siyang diwa ng buhay na ganap at kasiya-siya. Anumang ginagawa natin sa buhay ay ipinapaalala sa atin ang kahalagahan ng kaugnayan natin sa banal na pamamahingang naganap sa Sabadong yaon.

AT SA KAY CRISTO TAYO’Y MATUTO, NA PAGLINGKURAN, ANG SAMBAYANAN …

Ang makulay na paglalakbay ni Jesus ay patunay na gayon na lamang ang pag-ibig ng Diyos sa sanlibutan. Ibinigay niya ang kanyang bugtong na Anak, upang ang sumampalataya sa kanya ay hindi mapahamak, kundi magkaroon ng buhay na walang hanggan (Juan 3:16). Iniwan niya ang hamong humayo tayong taglay ang kapayapaan mula sa Diyos. Humayo tayong nakatanim sa isipan ang mga narinig at pinagnilayang aralin, kuwento, kasaysayan, at testimonya ng pananampalataya.

Kapayapaan, nawa’y manahan. Gawaran ng Dios, ng kalakasan. At sa kay Cristo tayo’y matuto, na paglingkuran, ang sambayanan. 

Amen.

++++++++++++

MGA PINAGBATAYAN

1.        Balasuriya, Tissa.omi. The Eucharist and Human Liberation. USA: Orbis Books, 1977.

2.        Glatzer, Nahum N. (ed.) THE PASSOVER HAGGADAH. USA: Schocken Books.

3.        Nouwen, Henri. WALK WITH JESUS: Stations of the Cross. Philippines: St Pauls, 1994.

4.        Lent 1990: Women’s Witness to the Cross. Philippines: Center for Mindanao Missions, 1990.